رتبه نخست علمی حوزه پلیمر در خاورمیانه برای ایران است

به گزارش الساپا ، یکی از موضوعات محوری روز نخست از سومین دوره همایش نوآوری در صنعت پلیمر، بحث ارتباط صنعت و دانشگاه بود. مساله ای که به علت ضعف سیستم آموزش پایه و عالی کشور در زمینه آموزش عملی، امروزه به یک چالش در همه رشته ها بدل گردیده است. به گفته دکتر نکومنش، ایران دارای رتبه نخست علمی حوزه پلیمر در خاورمیانه می باشد.

دکتر مهدی نکومنش، ریاست پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران در سومین همایش ملی نوآوری در صنعت پلیمر اظهار داشت: در حال حاضر وضعیت نیروی انسانی متخصص در صنعت پلیمر مناسب است. وی در عین حال عنوان کرد که ورودی دانشگاهها در حال کاهش است و این امکان بالقوه وجود دارد که در آینده نه چندان دور به لحاظ نیروی انسانی وارد فاز فشار شویم.

نکومنش در ادامه با اشاره به نقش پژوهش و فناوری در بهبود و گسترش تولید داخلی محصولات پلیمری اظهار کرد: رتبه علمی ایران در صنعت پلیمر در خاورمیانه رتبه اول و در جهان رتبه ۱۸ است، با این وجود این علم نمی تواند به خوبی با صنعت مرتبط شود.

وی ادامه داد: پژوهشگاه پلیمر می تواند محلی برای کمک به تولیدکنندگان برای نوآوری باشد.

رئیس پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران در ادامه گفت: این پژوهشگاه با دارا بودن فضای مناسب تحقیقاتی و زیرساخت های توانمند، آمادگی دارد که در جهت نوآوری در کنار صنعت گران باشد.

لازم به ذکرست که متاسفانه ضعف ساختار سیستم آموزشی ما در رده های عمومی و عالی سبب شده است تا صنایع ما به جای اینکه متخصص محور باشند، بیشتر به سمت استفاده از نیروی کار تجربه محور حرکت کنند.

عدم توانایی ارتباط بین دانشگاه و صنعت سبب شده است، تا دانشجو پس از فارغ اتحصیل شدن، وقتی به محیط کار می آید، عملا نتواند از آموخته های خود در راستای اهداف شغلی اش بهره جوید، و همین مساله سبب می گردد که دانشجویان برای صنعتی شدن و دریافت مهارت های مورد نیاز صنعت، چند سالی هم در کارخانجات و کارگاهها کارآموز باشند. همین مشکل، صاحبان کسب و کار را به استفاده از نیروهای تجربی سوق داده است، چرا که از یکسو به علت عدم تخصص دانشگاهی توقعات دانشجویان تحصیل کرده را ندارند و از سوی دیگر به علت انجام مکرر کار در طی سنوات طولانی، نیازی به دوره کارآموزی و تطابق با محیط را ندارند، که این به معنای پرت مالی و زمانی کمتر برای صاحبان کسب و کارست.

اشکال چنین رویکردی اینست که امکان خلاقیت و نوآوری از افرادی که تخصص را دارند، دریغ شده و سبب شود که صنعت ما تنها در همان نقطه ای که بوده است، درجا بزند و نتواند با تکیه بر نیروهای جوان متخصص و نوآوری های فنی تخصصی به پیش برود.

هر چند ما قصد زیر سووال بردن ادعاهای دکتر نکومنش را به علت شناختی که از ایشان داریم، در سر نداریم اما حداقل نقدی که می توان به این سخن وارد کرد اینست که این اطلاعات اندکی نمایشی و بدون در نظر گرفتن تمام ماجرا هستند. قطعا با آشنایی که از شخصیت جناب نکومنش داریم، ایشان با منبع و ماخذ اعلام کرده اند که ما از نظر نیروی انسانی در منطقه حرف اول را می زنیم و احتمالا در این بحثی نباشد، اما واقعیت اینست علی رغم داشتن نیروی کار باسوادتر، این سابیک سعودی و پتروشیمی های حاشیه جنوبی خلیج فارس هستند که پلیمرهای مهندسی و پیشرفته با کارایی بالا را تولید می کنند، و در صنعت نتیجه کار مهم است و سایر عوامل تنها برای کسب نتیجه بهتر باید مدیریت شوند. لذا، باید دید که کجای این زنجیره دچار مشکل و ابهامست که ایران به رغم دارا بودن بهترین نیروی کار منطقه در پلیمر، تولیدکننده بهترین پلیمر منطقه نیست.

به نظر می رسد که توجه ویژه به استارت آپ ها و شرکت های دانش بنیان، یکی از بهترین راهکارها برای تبدیل دانشجویان به صنعتگرانی حاذق و نوآور در صنعت پلیمر باشد. در واقع بخشی از حلقه مفقوده برای ارتباط متقابل و بهینه صنعت و دانشگاه احتمالا می تواند حضور و به کارگرفتن نیروهای متخصص و نوآور در شرکتهای دانش بنیان و استارت آپها باشد، مشروط بر اینکه هم شرکتهای بزرگ بخش خصوصی و هم نهادهای دولتی و مدنی هر کدام حمایتی که باید از این بنگاه ها و مووسسات به انجام رسانند را به درستی، کامل و به موقع عملی نمایند.