سرمایه‌گذاران می‌توانند در کدام طرح‌ها و میدان‌های گازی سرمایه‌گذاری کنند؟

افزایش بی‌رویه مصرف گاز در بخش‌های مختلف سرمایه‌گذاری در این صنعت را بیش از پیش ضروری کرده است. وزیر نفت و مدیران ارشد صنعت نفت از زمان آغاز به‌کار (سوم شهریورماه) تاکنون بارها از سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی برای سرمایه‌گذاری در صنعت نفت دعوت کردند. وزیر نفت مجموع سرمایه مورد نیاز صنعت نفت را حداقل ۱۶۰ میلیارد دلار بیان و محسن خجسته مهر، مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران هم به ضرورت سرمایه‌گذاری حدود ۹۰ میلیارد دلاری در بخش نفت و حدود ۷۰ میلیارد دلاری برای توسعه میدان‌های گازی در یک دوره ۱۰ ساله (مجموع ۱۶۰ میلیارد دلار) اشاره کرد. بدیهی است اگر سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز صورت نگیرد در سال‌های آینده نه‌تنها قادر به تأمین نیازهای داخلی نخواهیم بود، بلکه باید به‌ناچار به واردات روی بیاوریم.

هوشنگ فلاحتیان یکشنبه، پنجم دی‌ماه در جمع اهالی فولاد با بیان این موضوع که باید در بخش بالادستی نفت و گاز سرمایه‌گذاری کنیم و این سرمایه‌گذاری هم باید مبتنی بر سرمایه گذاری بخش غیردولتی باشد، بیان کرد: با ادامه روند موجود، در صورت نبود سرمایه‌گذاری پیش‌بینی می‌شود ناترازی گاز از روزانه ۲۰۰ میلیون مترمکعب در ماه‌های سرد سال به حدود ۲۵۰ میلیون مترمکعب در سال ۱۴۰۴ و به بیش از ۳۵۰ میلیون مترمکعب در سال ۱۴۱۰ برسد، بنابراین به‌منظور کاهش تراز منفی گاز لازم است هرچه سریع‌تر سرمایه‌گذاری در توسعه صنعت گاز انجام شود.

وی از واحدهای تولیدی فولاد برای سرمایه‌گذاری در توسعه زیرساخت‌های گاز دعوت کرد  و گفت: روش‌های مختلفی برای سرمایه‌گذاری در صنعت گاز وجود دارد که برخی از آنها شامل توسعه میدان‌های گازی جدید، بهینه‌سازی مصرف در تجهیزات مصرف‌کننده گاز، بهینه‌سازی و کاهش هدررفت در سیستم عرضه گاز، اجرای طرح‌های بهینه‌سازی مصرف گاز در صنایع همچنین و اجرای بخش بخار نیروگاهای سیکل ترکیبی است که بدون مصرف سوخت برق تولید می‌شود.

بر اساس مطالعات انجام‌شده، از مجموع بیش از ۸۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری مورد نیاز در صنعت گاز، سرمایه‌گذاری مورد نیاز در بخش فشارافزایی و تثبیت تولید میدان‌های گازی در حال تولید، ۲۳.۶ میلیارد دلار و در بخش توسعه میدان‌های جدید ۳۶.۴ میلیارد دلار است. حدود ۸ میلیارد دلار نیز برای توسعه و بهسازی پالایشگاه‌های گازی نیاز است.

سرمایه‌گذاری در صنعت گاز نه‌تنها در بخش عرضه بلکه در بخش بهینه‌سازی و کاهش هدررفت از توجیه اقتصادی بالایی برخوردار خواهد بود و سرمایه‌گذاران می‌توانند با خیالی آسوده در این بخش سرمایه‌گذاری و از عواید افزایش گاز استفاده کنند و در عین حال از پایداری تأمین گاز در سال‌های آینده اطمینان یابند.